« سر هرمس مارانا »
صلح و آرامش از حقیقت بهتر بود



2015-06-30

 در باغ زیتون، چه کسی اضافه بود؟


شده‌ایم شبیه این کهنه‌سربازای جنگ جهانی دوم که هروقت یه سالگردی، مناسبتی، کوفتی، چیزی می‌شود کسی یادشان می‌افتد و پرسان‌پرسان خودش را به یک آسایش‌گاه نیمه‌متروک می‌رساند و دو پاکت سیگار و چهارتا سیب با خودش می‌آورد و چندتا سوال، که آقا بیا تعریف کن اون‌وقتا چطو بود زندگی. ما پاتال‌ها هم که منتظر گوش شنوا، یک اسپرسو روی اجاق‌گاز ردیف می‌کنیم و لم می‌دهیم به تعریف‌کردن که ای آقا، شما که یادتون نمیاد و ادامه می‌دهیم که بلاه‌بلاه. آن‌وسط‌ها هم جوانکِ پرسان‌پرسانِ مذکور گاهی می‌پرد وسط حرف‌مان که فلانی، فلانی رو می‌شناختین؟ کی بود بالاخره که اون وبلاگه رو می‌نوشت؟ پات چی؟ اون یکی چی؟ واقعن اینایی که می‌نوشت براش اتفاق افتاده بود؟ ما هم ای‌آقا‌ای‌آقاگویان مکثی می‌کنیم و بعله‌ی غلیظی می‌گوییم و چهارتا نشانه‌ی بَلاطور هم می‌دهیم که یعنی اوهوم. بعد هم چهارتا گاسیپ بی‌ضرر از پسِ پشتِ وبلاگستان برای‌ش تعریف می‌کنیم که سندیت بدهیم به این سن و سال و قدمت و استقامت‌مان. لابد یک جاهایی هم خیره می‌شویم به یک افقِ دردست‌رسی از پشت پنجره‌ی کبره‌بسته که مثلاً داریم یادی می‌کنیم از رفقای رفته و این‌ها، الکی.

واقعیت‌ش را بخواهید وبلاگ‌نویس‌های نسل اول، دایناسورهایی بودند که خیلی حساب‌شده و غیرخودجوش یک شبی دور هم نشستند و هم‌پیمان شدند که این جریان را خیلی یواشکی و زیرزیرکی و تحت لوای ماکه‌همو‌نمی‌شناسیم راه بندازند. پیمان خونی هم بستند، خیلی دردناک و شوم و خطرناک و تاریک و مرموز. بعد هم قرار گذاشتند که من‌بعد جز با ماسک و لباس مبدل دور هم جمع نشوند. آن‌قدر هم کش دادند و مصر بودند که بعد از مدتی کم‌کم یادشان رفت کی پشت کدام نقاب قایم شده. همین‌جوری در جمع‌های شبانه و سری‌شان جمع می‌شدند دور هم بی‌ که هرکی بداند آن یکی دقیقاً کدام بود روز اول. ماسون‌های هزاره‌ی جدید خیلی زود اما فهمیدند که این جمع‌شدن‌ها آخر و عاقبت ندارد. یک تغییر تاکتیکی دادند و قرار گذاشتند من‌بعد در کامنت‌دانی وبلاگ‌ها قرارهای‌شان را بگذارند. برای ردگم‌کنی هم در را پشت سرشان باز بگذارند که بقیه‌ی مردم بی‌گناه و بی‌خبر هم بیایند و بروند. این‌جوری شد که بعد از مدتی دایناسورهای قصه‌ی ما شدند آدم‌های لابه‌لا. این‌جوری بود که آدم‌های جدید و قدیم بُر خوردند با هم از توی‌شان هزارجور آدم جدید در آمد. یک کامنت‌دانی‌هایی اصلاً شد «هاب»، شد پاتوق‌های عمده. من الان ادعا کنم که فلانی و بهمانی اصلاً در کامنت‌دانی بیساری اول‌بار هم را دیدند و الان سه تا بچه دارند که شما باورتان نمی‌شود، می‌شود؟ تازه با بیساری هم به کل قطع رابطه کرده‌اند. یک بار هم خودم شاهد بودم یک آدم ناشناسی یک روز سه‌شنبه‌ای آمد در کامنت‌دانی خود من و سر حرف را باز کرد و آن‌قدر ماند و استقامت کرد و آن‌قدر اصرار کرد که الان شده مسوول نمایندگی وبلاگ‌‌های فارسی شاخه‌ی اروپای شمالی.

جنگ اما شوخی سرش نمی‌شد. هرشب بمباران داشتیم. صبح‌ها می‌خوابیدیم لاجرم. کشته هم زیاد دادیم. همین آقایی که شما عکس‌ش را این بغل روی میز بنده می‌بینید بعد از هشت سال مقاومت تسلیم شد. کم آورد. زیر شکنجه چهارتا از رفقا را هم لو داد. البته ما قبلش رد رفقا را کرده بودیم اما خب بالاخره این‌چیزها هزینه دارد. و پولی که از خارج می‌آمد آن‌قدر نبود که کفاف این‌جور تغییر پوشش‌ها را بدهد. در یکی از آخرین جلساتی که در کامنت‌دانی س.ح برگزار شد، یادم هست باران بدی هم می‌آمد، مقرر شد که یک سازمان مخوفی به نام گودر تشکیل شود و محل کسب درآمد باشد. یادم هست لایک‌ها را هر شب دسته می‌کردیم و در چمدان می‌گذاشتیم و آخر هر ماه می‌فرستادیم به ستاد. به فاصله‌ی سه‌روز چک‌ش می‌آمد.

سرتان را درد نیاورم. تغییرات اقلیمی کمر ما را شکست. هوا گرم شد و پوشش هر روز سخت‌تر از قبل. آدم‌های نفوذی هم زیاد شدند. دوست را از دشمن نمی‌شد تشخیص داد. پای خانواده‌ها به ماجرا باز شد. اصلاً قضیه یک‌جاهایی خانوادگی شد. سربسته بگویم، یک کامنت‌دانی‌هایی درست شدند که فقط دو نفر پشت درهای بسته در آن با هم گفتگو می‌کردند. هزار جور فساد اداری و غیراداری رواج پیدا کرد. دشمن به ما شبیخون زده بود. کسی دیگر حوصله‌ی وراجی‌های ما را نداشت. جماعت تشنه‌ی تری و تازگی بودند. جنگ را هم لوث کردند رفت. ما هم بازنشسته شدیم. بی‌حقوق و مزایا و بیمه. در را هم پشت سرت ببندی کاش




2015-06-01

از میدون شهدا پیچیده بودیم سمت میدون توحید. همون اول سمت چپ یه کیوسک روزنامه‌فروشی هست که سی سال پیش هم بود. داشتم براش تعریف می‌کردم که «دکه‌نوردی‌»های من از همین دکه/کیوسک شروع شد. که اگه توی یه مسیر پیاده هفت‌ تا دکه هم می‌بود، جلوی تک‌تک‌شون ترمز می‌کردم و می‌جوریدم‌ش و جلدنگری می‌کردم مجله‌ها رو.  حالا که سواره‌ام عمدتن هم هنوز که دو قدم پیاده می‌رم اگه سر راه‌م باشه ازشون نمی‌گذرم. داشتم می‌گفتم، بعدتر دوران مجله‌خری‌م فرا رسید. ماه‌ای لااقل ده‌دوازده‌ تا مجله. بعدتر هم که خوردیم به دوران بهار و تابستون مطبوعات و روزی سه‌چهار تا روزنامه. بعد ساکت شدم. بغض کردم و ساکت شدم (الکی) . بغضِ مزبورم ادامه پیدا کرد. همین‌جوری کش اومد تا دو روز پیش که رفته بودم از «بامیکا»ی اختیاریه آب سیب بخرم. به خودم نهیب زدم که چهار قدم هم راه برو و اون دکه‌‌ی اون ور خیابون رو هم دریاب، گناه داره. داشتم جلدنوردی می‌کردم مجله‌ها رو. یادم افتاد به دوران پارینه‌سنگی وبلاگ‌ها. که یه لینک‌دونی داشتیم اون کنار. که وبلاگ‌های ناز رفقا رو لینک می‌کردیم. چهار صباح بعدش که گودر اومد، اون‌وقتا که هنوز به کار معاشرت نمی‌اومد، موجب یه تحولی شد که اول که اومد نفهمیدیم کی اومده، وقتی رفت ولی فهمیدیم که کی رفته و چی برامون یادگار گذاشته. اول از همه این که دیگه لازم نبود آدم به کل یه وبلاگ لینک دائم بده. لازم نبود بگی آقا من کلن به این آدم لینک دارم می‌دم، کلن قبولش دارم، هرجام حرف چرت زد ناچارم بپذیرم که لینک‌ش همیشه اون کنار صفحه‌م هست. گودر کاری کرد که آدم بتونه فقط به اون پست‌هایی که دوست داره لینک بده. سلکشن‌طور. انتخاب کنه. از بین همه‌ی حرف‌های سره و ناسره‌ی اون بابا، همون‌جا که حرف خوب زده فقط. 

بعدن‌ها این طور نگاه‌کردن شد پایه‌ی نگاه‌کردنم به خیلی چیزا و خیلی کسا. این که هیچ لزومی نداره کنار همه‌چیز یه آدم وایسم یا ردش کنم. می‌شه سوا کرد. عین گوجه‌فرنگی‌های میوه‌فروشی‌های میدون احتشامیه.  و یه باری از روی دوشم برداشته شد. سبک شدم. بغضم رو قورت دادم (بازم الکی) و ادامه دادم به حیاتم. 

«بغض» الان یه پل ارتباطیه بین پاراگراف اول و دوم. مجبورم برگردم به‌ش، از لحاظ ساختار. داشتم تیترهای جلد مجله‌ها رو نگاه می‌کردم و فکر می‌کردم این‌جا، روی پیشخون این دکه ما هنوز در دوران پارینه‌سنگی هستیم. هنوز مجبوریم برای خوندن یه مقاله کل مجله رو بخریم. بعد فکر کردم که یه گودرطوری هم کاش این طرف بود. می‌شد انتخاب کرد و رفت جلوی دکه و گفت آقا دو تا مقاله از مهرنامه بدین، یکی از مجله‌فیلم، اون دو صفحه‌ی اندیشه‌پویا با اون پرونده‌ی نسیم. یارو هم از در می‌اومد که آقا این سه صفحه رو هم از نیمکت بردار ببر، مهمون من. 






گمانم تنها کسی که «ماموریت غیرممکن»ها را جدی گرفته بود فیلیپ سیمور هافمن بود. مرحوم در سومین قسمت فیلم آن‌چنان انرژی‌ای داده بود به «بدمن»ِ فیلم که انگار کل جهان فیلم کاغذدیواری بود. آن‌چنان جدی بازی کرده بود، آن‌قدر درست بود و خودش بود که آدم می‌تواند این را بکند یک معیار، یک قاعده. که وقتی داری در یکی از «بدنه‌ای»ترین‌ها هم بازی می‌کنی، کم مایه نگذاری. آن‌ نگاهی که برگرداند از روی هلی‌کوپتر، از تام کروزی که درمانده‌ بود از دست‌گیری‌اش، آن جوری که در فصل مبارزه‌ی نهایی‌شان کروز را کتک می‌زد، آن‌جوری که محکم و بی‌خدشه و بی‌ادا داشت برایش توضیح می‌داد که قبلن اخطار داده بود که زنش را جلوی چشمانش خواهد کشت، آن‌ قسمی که در اول فیلم، وقت بازجویی پس‌دادن به تام کروز، بازی خودش را می‌کرد و در جواب تهدیدها فقط نام و نشان تام کروز را می‌پرسید، آن خونسردی غیرتصنعی‌اش، آدم را به این صرافت می‌اندازد که مقام اول به‌ترین بدمنِ این سال‌های تاریخ سینما را اول به آقای هافمن فقید بدهد، بعد به امثال ژوکر و باقی رفقا. آقا گل‌چین روزگار خوش‌سلیقه‌ست دیگر، قبول کنید.


Archive:
11.2002  03.2004  04.2004  05.2004  06.2004  07.2004  08.2004  09.2004  10.2004  11.2004  12.2004  01.2005  02.2005  04.2005  05.2005  06.2005  07.2005  08.2005  09.2005  10.2005  11.2005  12.2005  01.2006  02.2006  03.2006  04.2006  05.2006  06.2006  07.2006  08.2006  09.2006  10.2006  11.2006  12.2006  01.2007  02.2007  03.2007  04.2007  05.2007  06.2007  07.2007  08.2007  09.2007  10.2007  11.2007  12.2007  01.2008  02.2008  03.2008  04.2008  05.2008  06.2008  07.2008  08.2008  09.2008  10.2008  11.2008  12.2008  01.2009  02.2009  03.2009  04.2009  05.2009  06.2009  07.2009  08.2009  09.2009  10.2009  11.2009  12.2009  01.2010  02.2010  03.2010  04.2010  05.2010  06.2010  07.2010  08.2010  09.2010  10.2010  11.2010  12.2010  01.2011  02.2011  03.2011  04.2011  05.2011  06.2011  07.2011  08.2011  09.2011  10.2011  11.2011  12.2011  01.2012  02.2012  03.2012  04.2012  05.2012  06.2012  07.2012  08.2012  09.2012  10.2012  11.2012  12.2012  01.2013  02.2013  03.2013  04.2013  05.2013  06.2013  07.2013  08.2013  09.2013  10.2013  11.2013  12.2013  01.2014  02.2014  03.2014  04.2014  05.2014  06.2014  07.2014  08.2014  09.2014  10.2014  11.2014  12.2014  01.2015  02.2015  03.2015  04.2015  05.2015  06.2015  08.2015  09.2015  10.2015  11.2015  12.2015  01.2016  02.2016  03.2016  04.2016  05.2016  07.2016  08.2016  09.2016  11.2016  03.2017  04.2017  05.2017  07.2017  08.2017  11.2017  12.2017  01.2018  02.2018  06.2018  11.2018  01.2019  02.2019  03.2019  09.2019  10.2019  03.2021  11.2022  01.2024